Teach-In Against Imperial Confusion: International Working-Class Solidarity with Iran
Youtube live: KargahTV
Format:
Hour 1 – Grounded Perspectives from Iran: featuring labour movement leaders, educators, and grassroots organizers
Hour 2 – Principled Solidarity and Internationalism: Featuring International movement leaders, organizers, and scholars from the Global North and Global South
In the wake of the Zionist latest escalation—expanding its war crimes while continuing the genocide in Gaza—Iran was subjected to sustained acts of military aggression by both Israel and the United States. Over 12 days, Iran’s sovereignty was violated through strikes that violated foundational principles of international law and international humanitarian law. These attacks, which were partly meant to disarm Iran’s defense capability, also targeted civilian academics, scientists, inmates, social workers, children, women and industrial workers, particularly those in sectors already devastated by decades of sanctions and imperial de-development.
Over the 12 days, the Iranian people exhibited significant national solidarity. Specifically, the working class demonstrated remarkable collective resolve by sustaining the country's essential production, transportation, and distribution capabilities. This commitment was exemplified by workers at Iran’s South Pars gas field, who intensified their working hours to restore normal production levels following targeted bombing of the refinery (the President of the labour union of this field will be speaking). Although isolated instances of shopping concerns occurred, the broader population largely refrained from stockpiling, a stability directly attributable to the dedication of the workforce in maintaining vital supply chains. People experienced warm welcomes in shops, neighborhoods, on the streets, and in other cities they fled to. Many, especially the youth, expressed their support of Iran’s armed forces, Basij (Organization for Mobilization of the Oppressed) and government bodies.
The experiences of unity significantly altered perceptions, both domestically and internationally, concerning the Iranian peoples, the state, and the fundamental nature of their relationship. It stood in marked contrast to a more recent, mainstream, perception arising during the Woman, Life Freedom movement, which suggested that the Iranian people predominantly seek a Western liberal lifestyle, fundamentally disidentify with their government, and prioritize regime change above national sovereignty. If this latter perception was not entirely dismantled by the images and realities transmitted during the 12-day conflict, it was substantially fractured.
In response to the military aggression against Iran, broad-based movements across the world voiced support for Iran’s right to self-defense. Yet, we once again witnessed a familiar pattern of manufactured political confusion in the imperial core societies. Led by liberal intelligentsia who claim to speak in the name of “nuance”, the liberal left, and even some elements of the uninformed working class reproduced narratives that insisted on distancing solidarity from the very forces defending Iran’s sovereignty, falsely equated Iranian state with its aggressors, offering conditioned solidarity, reproducing both-sides narratives, and elevating native informants’ narratives detached from any grassroots legitimacy inside the country.
Featuring prominent labour organizers from Iran’s South Pars gas refinery union, alongside Iranian educators and journalists, this teach-in centres on the analyses and lived experiences of anti-imperialist Iranians during the 12-day US-Zionist aggression on Iran, particularly highlighting the resilience and critical role of the working class during the conflict. The event progresses into a conversation between anti-imperialist scholars and organizers from Iran and their international counterparts. They confront ideological distortions prevalent in the West by grounding their critique in these concrete Iranian experiences and a South centered epistemological lens. Crucially, the teach-in challenges selective solidarities by foregrounding the struggles and unity demonstrated by Iran's workers and people, seeking to reaffirm anti-imperialist clarity and the indispensable role of working-class resistance against imperialism.
The event concludes with a powerful call to action by the Iranian labour movement.
Moderator: Helyeh Doutaghi, University of Tehran / MOHAAT
Confirmed Speakers:
Foad Izadi – Professor, University of Tehran
Prabhat Patnaik – Professor Emeritus of Economics at Jawaharlal Nehru University
Ajamu Baraka – Black Alliance for Peace
Alireza Mirghaffari – President, Association of Gas Refinery Workers’ Unions of Bushehr Province/ Iran
Sara Larijani – Center for Resistance, Sovereignty, and Development Studies (MOHAAT), University of Tehran
Hamid Shahrabi, President, House of Latin America, Iran
Sara Flounders, Workers World Party (+2)
Esmaeel Mohammadvali: Chief Labour Journalist, KargahTV
Taha Zeinali, MOHAAT, University of Tehran
Walaa Alqaisiya, Professor Northwest University, People's Republic of China
Co-organizers:
KargahTV (Iranian Labour Media Platform)
Association of Gas Refinery Workers' Unions of Bushehr Province
MOHAAT, University of Tehran,
House of Latin America
Endorsers:
The North-South Project for People(s)-Centered Human Rights
Workers World Party
DSA Emerge
International Action Center,
Knowledge Habitat (خانه اندیشه ورزان)
Carleton PIRG
VoxUmmah
United National Antiwar Coalition
_____
در برابر سردرگمی امپریالیستی:
همبستگی با ایران
تاریخ: شنبه، ۲۶ ژوئیه، ساعت ۱۰ صبح به وقت شرق آمریکا (EST) / ٥:٣٠ عصر به وقت تهران
فرمت:
ساعت اول – روایتهای میدانی از ایران: با حضور فعالان کارگری، اندیشمندان و کنشگران اجتماعی از بطن جامعه
ساعت دوم – همبستگی اصولمند و انترناسیونالیسم: با حضور کنشگران و اندیشمندان بینالمللی از جنوب و شمال جهانی
در پی تشدید تازهترین مرحله از تجاوزات رژیم صهیونیستی—که در امتداد گسترش جنایات جنگی و تداوم نسلکشی در نوار غزه صورت گرفت—جمهوری اسلامی ایران هدف سلسلهای از حملات نظامی هماهنگشده از سوی اسرائیل و ایالات متحده قرار گرفت. در بازهای دوازدهروزه، حاکمیت ملی ایران بهطور مکرر و سازمانیافته نقض شد؛ حملاتی که بهصورت آشکار با اصول بنیادین حقوق بینالملل، از جمله ممنوعیت استفاده از زور، و قواعد اساسی حقوق بشردوستانه بینالمللی در تضاد بودند.
هدفگیری این حملات فراتر از مراکز نظامی صرف بود و طیفی از زیرساختهای غیرنظامی، علمی و اجتماعی را نیز در بر گرفت. دانشگاهیان، پژوهشگران، زندانیان، مددکاران اجتماعی، کودکان، زنان و کارگران صنعتی از جمله آسیبدیدگان مستقیم این تهاجمات بودند—بهویژه در صنایعی که پیش از این، تحت تأثیر چند دهه تحریمهای یکجانبه و سیاستهای تخریب ساختاری ناشی از پروژههای توسعهزدای امپریالیستی، بهشدت تضعیف شده بودند.
این رخدادها نهتنها از منظر حقوقی، که در سطح سیاسی و اجتماعی نیز، نشانگر تلاش نظاممند برای تضعیف ظرفیت دفاعی، علمی، و تولیدی ایران از طریق هدفگیری منابع انسانی و ساختارهای مدنی آن بودند.
در جریان این دورهی بحرانی، جامعهی ایران تجلی چشمگیری از انسجام و همبستگی ملی را به نمایش گذاشت؛ همبستگیای که نه صرفاً در شعار، بلکه در کنشهای روزمرهی مردم، بهویژه طبقهی کارگر، نمود یافت. کارگران، با تداوم فعالیت در خطوط تولید، حملونقل و توزیع، نقش محوری در تضمین پایداری عملکردهای حیاتی کشور ایفا کردند. نمونهی بارز این ایستادگی را میتوان در واکنش کارگران مجتمع گاز پارس جنوبی مشاهده کرد که با افزایش ساعات کار، تلاش کردند ظرفیت تولید آسیبدیده بر اثر حملات را در کوتاهترین زمان ممکن احیا کنند.
با وجود نگرانیهای محدود دربارهی کمبود کالا، بخش عمدهای از جامعه از احتکار و انبار کردن اجناس خودداری ورزید—رفتاری که بهروشنی بازتابی از اعتماد عمومی به استمرار زنجیرههای تأمین و ناشی از تعهد و فداکاری نیروی کار بود. این حس ثبات و همیاری نه تنها در محیطهای کاری، بلکه در فضاهای عمومی نظیر فروشگاهها، محلهها و حتی شهرهایی که بهعنوان محل اسکان موقت افراد مهاجر از مناطق مورد حمله انتخاب شده بودند، احساس میشد. جوانان در نقاط مختلف کشور، حمایت علنی خود را از نیروهای مسلح، سازمان بسیج و نهادهای دولتی اعلام کردند، امری که نشانگر پیوندی اجتماعی میان مردم و نهادهای رسمی در لحظات بحرانی بود.
این تجربهی زیستهی وحدت، چه در سطح ملی و چه در عرصهی بینالمللی، موجب بازنگری جدی در برداشتهای رایج از رابطهی میان مردم ایران و دولت شد. تصویری که در ماههای پیشین، و بهویژه در بستر جنبش «زن، زندگی، آزادی» از جامعهی ایران ساخته شده بود—تصویری که مردم را خواهان سبک زندگی غربی، منزوی از دولت، و اولویتدهنده به تغییر رژیم در برابر حفظ حاکمیت ملی معرفی میکرد—در مواجهه با واقعیتهای ۱۲ روز جنگی به چالش کشیده شد. اگرچه نمیتوان ادعا کرد که این تصویر بهطور کامل فروریخته است، اما بیتردید شکافی جدی در انسجام گفتمانی آن ایجاد شده و زمینهی بازتعریفهای نوینی از نقش مردم، دولت و امر حاکمیت را فراهم آورده است.
در واکنش به این حملات نظامی، طیفی گسترده از جنبشها و نهادهای مردمی در سراسر جهان با اعلام حمایت از حق ایران در دفاع مشروع از خود، بر اصل بنیادین حاکمیت ملی در چارچوب حقوق بینالملل تأکید ورزیدند. با این حال، در جوامع مرکزی نظم امپریالیستی، بار دیگر الگوی آشنای «سردرگمی ساختگی سیاسی» سربرآورد: روشنفکران لیبرال که بهنام «دقت نظری» و «پیچیدگی سیاسی» سخن میگویند، همراه با بخشهایی از چپ سکولار و حتی برخی اقشار ناآگاه طبقهی کارگر، به بازتولید روایتهایی پرداختند که همبستگی را از نیروهایی که عملاً در میدان از حاکمیت ایران دفاع کردند جدا میسازد. در این چارچوب، دولت ایران با نیروهای متجاوز در یککفه قرار گرفت، همبستگی مشروط و مشوب به ملاحظات ایدئولوژیک ارائه شد، و روایتهایی برجسته گردید که از واقعیتها و نیروهای اجتماعی ریشهدار در ایران کاملاً گسستهاند.
نشست حاضر با حضور چهرههای برجستهی جنبش کارگری از جمله نمایندگان اتحادیهی مجتمع گاز پارس جنوبی، در کنار اساتيد، انديشمندان و روزنامهنگاران مستقل، بر تحلیلهای تجربی و زیستهی ایرانی در جریان جنگ ۱۲ روزه—آنچه در داخل کشور به عنوان «دفاع مقدس دوم» شناخته میشود—تمرکز دارد. در این نشست، بهویژه نقش تعیینکننده و مقاومتجویانهی طبقهی کارگر در حفظ زیرساختهای حیاتی کشور در برابر فشارهای مضاعف جنگ و تحریم برجسته میگردد.
بخش دوم این برنامه به گفتوگویی میان اندیشمندان و کنشگران مترقي و آزاديخواه ضد سلطه از ایران و سایر نقاط جهان اختصاص دارد—گفتوگویی که با تکیه بر افق معرفتشناسانهی جهان جنوب و بر مبنای تجربههای عینی و مشخص، به نقد تحریفهای رایج در گفتمانهای مسلط غربی میپردازد. این نشست، با برجستهسازی مبارزات و انسجام اجتماعی کارگران ایرانی، همبستگیهای گزینشی و شرطیشده را به چالش میکشد و بر جایگاه بنیادین مقاومت طبقهی کارگر در برابر پروژههای امپریالیستی تأکید میورزد.
سخنرانان
فؤاد ایزدی – استاد، دانشگاه تهران
پربهات پتنایک – استاد، دانشگاه جواهر لعل نهرو
آجامو باراکا – ائتلاف سیاه برای صلح
علیرضا میرغفاری – رئیس کانون انجمنهای صنفی کارگران پالایشگاههای گاز استان بوشهر / ایران
سارا لاریجانی – دانشگاه تهران، مؤسسه مطالعات مقاومت، حاکمیت و توسعه (مُحآت)
حمید شهرابی – رئیس خانه آمریکای لاتین، ایران
سارا فلوندرز – حزب دنیای کارگران (+۲ نفر همراه)
اسماعیل محمدولی – خبرنگار ارشد کارگری، کارگاه تیوی
طاها زینعلی – مُحآت، دانشگاه تهران
ولاء القیسیه – استاد فلسطيني، علوم سياسي، دانشگاه نورثوست، جمهوری خلق چین
مدیر پنل: حليا دوطاقی – دانشگاه تهران / مُحآت
برگزارکنندگان:
کارگاه تیوی (رسانه کارگری ایران)، کانون انجمنهای صنفی کارگران پالایشگاههای گاز استان بوشهر، مركز مطالعات مقاومت، حاکمیت و توسعه (مُحآت) – دانشگاه تهران، خانه آمریکای لاتین
حامیان:
The North-South Project for People(s)-Centered Human Rights
Workers World Party
DSA Emerge
International Action Center,
| Knowledge Habitat (خانه اندیشه ورزان)
Carleton PIRG
VoxUmmah
United National Antiwar Coalition
Banner photo: A firefighter calls out his colleagues at the scene of an explosion in a residence compound in northern Tehran, Iran on June 13, 2025, (courtes © Vahid Salemi, AP